یک نفر بود که از پنجره صحبت می‌کرد

مثل باران به گل سرخ محبت می‌کرد

یک نفر بود که در قحطی آزادی و نور

از دل خسته خورشید، عیادت می‌کرد

یک نفر بود برای من و تنهایی من

آیه‌ی روشن پرواز تلاوت می‌کرد

ناگهان رفت به مهمانی دریا، یک شب

او که بی‌تاب‌تر از موج حکایت می‌کرد

مهربان بودی و در سفره‌ی من، برکت عشق

دل من داشت به لبخند تو عادت می‌کرد

کاش این دل، دل تاریک‌تر از تنهایی

با تو تا آن طرف آئینه حرکت می‌کرد