ای دل ! غم این جهان فرسوده مخور ...
بیهوده نه ای ، غمان بیهوده مخور ...
ون بده گذشت و نیست نا بوده پدید ...
خوش باش و غم بوده و نابوده مخور

بنده خدا بعد از سی سال کچلی مو میکاره .... اسمش برای حج واجب در میاد

به طواف کعبه رفتم به حرم رهم ندادند که تو در برون چه کردی که درون خانه آیی

هوای کوی تو از سر نمی رود چه کنم غریب را دل سرگشته با وطن باشد

جز وصل تو دل به هر چه بستم توبه بی یاد تو هر جا که نشستم توبه در حضرت تو توبه شکستم صد بار زین توبه که صد بار شکستم توبه