یک نفر بود که از پنجره صحبت می‌کرد

مثل باران به گل سرخ محبت می‌کرد

یک نفر بود که در قحطی آزادی و نور

از دل خسته خورشید، عیادت می‌کرد

یک نفر بود برای من و تنهایی من

آیه‌ی روشن پرواز تلاوت می‌کرد

ناگهان رفت به مهمانی دریا، یک شب

او که بی‌تاب‌تر از موج حکایت می‌کرد

مهربان بودی و در سفره‌ی من، برکت عشق

دل من داشت به لبخند تو عادت می‌کرد

کاش این دل، دل تاریک‌تر از تنهایی

با تو تا آن طرف آئینه حرکت می‌کرد

از امام صادق ( ع ) روایت کرده که فرمود:
 اگر زمین یک چشم بهم زدن از حجت تهى باشد ، اهل خود را فرو مى برد

طلب استغفار امام صادق (علیه‌ السلام):

إذا أکْثَرَ الْعَبدُ مِنَ الاسْتِغْفارِ رُفِعَتْ صَحیفَتُهُ وَهِیَ تَتَلَأْلَأُ.
هرگاه بنده زیاد طلب آمرزش کند، نامۀ عملش را در حالی که می‌درخشد، بالا می‌برند.